Positief verspreidingsrisico

“Spaghetti is toch gaar als het tegen de muur blijft plakken?”, oppert mijn huisgenootje uit het niets. Ik kom net binnen gewandeld en schiet smakelijk in de lach. Een paar seconden later vliegen de slierten door de lucht, om vervolgens aan de keukenwand te blijven hangen. Op een enkel stukje na.

Het ziet er naar uit dat de brij het binnen een paar seconden van de zwaartekracht gaat verliezen. Maar, de val blijft uit. Verbaasd staar ik naar de plakkende pap aan de muur. Het gaat net, maar het houdt niet over. En dat is precies hoe velen van ons zich de laatste tijd voelen.

De volgende dag loop ik versuft over straat. Mensen lopen me tegemoet; ze ogen niet echt opgewekt. Een luid gepiep dringt mijn oren binnen. Verschrikt kijk ik op. Waar komt die herkenbare piep toch vandaan? Daar zie ik een voertuig van de gemeentelijke groenvoorziening achteruitrijden. Het duurt even voordat ik mijn eigen gestress snap, maar: 1 + 1 = 3. Daarnet liep ik het ziekenhuis voorbij, en het gepiep van de wagen lijkt verdomd veel op 1 van de alarmbellen op de Intensive Care, waar ik tijdelijk werk. Piepjes associeer ik tegenwoordig met actie.

Ik haal mijn schouders op en laat ze weer zakken. Iets meer ontspannen loop ik verder. Toch ben ik even van slag van mijn eigen reactie. Het is paradoxaal hoe monotoon een grillige situatie kan uitpakken. Hoe een constante spanning, een stroom aan cijfers, dilemma’s en dezelfde bubbel wennen. Tot je op een onverwachts moment merkt hoeveel spanning zo’n monotone situatie met zich meebrengt. En hoe zeldzaam verfrissende gebeurtenissen zijn. Hoe veelvoorkomend apathie is. Ik snak naar andere ideeën, een onverwachts gesprek of een nieuw muzieknummer, waar de algoritmes je nog niet op hadden gewezen. 

Na de spontane ontmoeting met de vliegende spaghettislierten vult de pasta mijn maag. Tot een hap geleden was het nog een onbekende pastasaus, maar de smaak prikkelt me. Ik ga eens vaker andermans favoriete gerechten ontfutselen. Op zoek naar nieuwe prikkels. Even uit mijn eigen bubbel stappen, met een positief verspreidingsrisico. 

De volgende dag stap ik op de fiets. Mijn oordopjes laat ik voor de verandering in mijn jaszak zitten. In ongeveer elke boom fluit een vogel me een goede morgen toe. Een paar uur later lacht een medestudent me toe: "Ik ben echt goed aan de slag, dankzij een van jouw playlists!" Op zijn beurt kreeg hij mij weer aan het werk. Door mijn trommelvliezen te kietelen met iets nieuws.

Wat verlangen we naar onbekende pastasaus bij de spaghetti. Naar iets anders dan te pas en te onpas roepen: “Hou vol! Hang in there!” Volhouden doe je niet door telkens te benadrukken vol te houden. Dat doe je door af en toe te ontsnappen aan de monotone grilligheid. En daar kunnen we elkaar best een beetje bij helpen!